Annesini öldürdünüz. 90 saat canlı canlı mezara gömdünüz. Ona mucize dediniz.
Karanlıkta bekledi. Acıktı, susadı, uyudu,uyandı, üşüdü. Sizin yetişkin ruhlarınızla çıldıracağınız küçücük bir boşlukta, hiçbir şey görmeden, duymadan dakikalarca, saatlerce, günlerce bekledi. Neyi bekleyeceğini bile bilmeden bekledi.
O gününü aldınız. O öğleden sonrayı. Akşam banyosunu. Annesine sarılarak uyuyacağı geceyi aldınız.
Annesini öldürdünüz. Çocukluğunu çaldınız. Çocukluk rüyalarını çaldınız. 4 gününü mezara gömdünüz.
Ama siz ona mucize deyip “sevinç gözyaşları” döktünüz.
Rezilliğinizin fotoğraflarını servis edip, paylaşıp vicdanlı oldunuz.
Ağlayan kurtarma ekiplerine, daha fazla konuşmak istemiyorum demelerine aldırmayıp, hadi biraz daha anlat dediniz.
Biraz daha malzeme, biraz daha gözyaşı, biraz daha çocuk.
Lanet etmeniz gereken yerde şükrediyorsunuz. Hayatı ellerinden alınan küçücük bir can için isyan etmek yerine ona mucize, ona umut diyorsunuz.
Umudu sizden öğrenecek çocuklar, ne yazık. Bu lanetli coğrafyanın mucizesi olmak ne acı.
Yakılacak Düşünceler 