Ne istediğini biliyorum

Ne zaman işler bu noktaya geldi anlamıyorum.

Erkeklerin kadınları tavlamaya uğraştığı, evlenmeye ikna etmeye çalıştığı bir dönem vardı sanki.

Kadını ikna edilmesi gereken, kendisi herhangi bir ilişki istemekten aciz, zaten sevişme ile seksle ilgisi olmayan, bunları ancak karşısındaki erkek tarafından yeterince ikna edilirse vereceği bir taviz-hediye gibi gören anlayışın uzantısıydı aslında.

Bu bakış değişmedi.

Ama son dönemde kadınların erkekleri kafeslemeye evliliğe ikna etmeye çalıştığı / etmesi gerektiğine inanılan tuhaf bir anlayış oluştu. Zaten toplumsal namus ve kirlilikten korunma zırvaları kadının üzerinde aynı şekilde duruyorken buna bir de erkeklerin hepsi birer Zeusmuşçasına kafeslenme kompleksleri eklendi.

En modern ilişkilerde bile erkek kadını bir şekilde terbiye ediyor gibi. Evlilik o kadar dayatılıyor ki, okumuş, işi gücü olan, genç güzel kadın aslında kendisini mutlu edip etmediğini düşünmeye fırsat bulamadığı kişiyi evliliğe – ciddi bir ilişkiye ikna etmeye çalışırken buluyor kendini. Asimetrik tuhaf ilişkiler ortaya çıkıyor. Söylenmemesi gereken sözler söyleniyor. Yine de devam ediyoruz. Sebep sadece eski kafalı toplumsal bir evlilik baskısı değil belki. Çift olma baskısı. İstediği kişiyle istediğini yapanlara acımaya çalışıyoruz halen. Düzgün bir ilişkisi olamadı <<kullanılıyor>> diye.

Veya kendimize acıyoruz. Ne istediğimizi düşünmeden, bu adamı istiyor muyum, yetiyor mu, bırak hayatımı 2-3 senemi bu kişiyle yan yana geçirebilir miyim diye düşünmeye fırsat kalmadan. Arayacak mı? İlişki ciddi mi? Annesine ne dedi? Arkadaşlarıyla tanıştırdı mı? Bu mesaj ne demek?

Bu yorumlar detaylandıkça gerçekten ve kendimizden uzaklaşıyoruz. Ne istediğimizi düşünmeyi unuttuk. Çünkü birileri ne istenmesi gerektiğine çoktan karar vermiş. Ve bizden başka herkes, iş, eş, dost, aile, arkadaşlar ne istediğimizi bizden iyi biliyorlar.

O yüzden düşünmeye gerek yok. Hissetmeye gerek yok.

Bazen ciddi ciddi bu sarmala ben de kapılıyorum.

Ancak hissetmenin nasıl bir şey olduğunu hatırlayınca çıkabiliyorum oradan.

Hissetmeyi unutanların hissedemeyeceği birşey.