Kurban bayramı yaklaştıkça geriliyorum.
Halk TV’de bu sıralar durmadan Sürmene bıçağı reklamları dönüyor.
<<İşte gerçek kurban bıçağı… Tek bıçak darbesiyle anında kurban kesimi>>.
Aklıma kıvırcık beyaz tüylü küçükbaş hayvanlarla ilgili kesik kafa dolu korkunç resimler geliyor.
Can almanın ve can vermenin kutsandığı bir coğrafyada yaşıyoruz.
Çocuklara öldürmek öğretilir. Ellerine ufacıkken bıçak tutuşturulur, erkek ol, cesur ol, öldür diye…Alınları kanla kirletilir. Onur, kandan ibarettir.
Oysa sevmekle ilgili her şey ayıptır.
Acının kadınlığı yücelttiği,
Şiddetin erkeklik kazandırdığı kimliklerimiz var bizim.
Kan gölüne dönüşen boğaz fotoğrafları, sokaklarda canı alınan hayvanlar görmek istemiyorum artık. Kan dolu et kokusu dolu bayramlar kutlamak istemiyorum.
Tüm bu kına, kan, can alma geleneğini nerelerden bulup da getirdik acaba…
Ne zaman ölümü değil hayatı, acıyı değil neşeyi kutsayacağız?
Ne zaman aşık bir çift görünce gülümsemeyi, canı acıtılan, uluorta canı alınan bir canlı görünce sesimizi çıkarmayı öğreneceğiz?
Kutsallık perdesi altında ayrımcılığı, şiddeti, vahşeti normalleştirenleri eleştirebilmek ne zaman mümkün olacak?
Yakılacak Düşünceler 