Evlenmek

Bize verilen görevlerden biri.

Bugün Türkiye’nin en çağdaş şehirlerinde, en iyi okullardan mezun, orta-üst paralar kazanan ve 20’lerinin ortalarını geçmiş bir kadın / erkek için bile evliliğin gerçekten tercih olduğunu söyleyebilir miyiz?

Türkiye’de insanlar çok sevdiği kişiyle hayatını birleştirmek için mi evlenir gerçekten? Evlilik aşk mıdır? Evlendiği kişiyle bir ömür paylaşmak isteyip istemediğini sorar mı kendine? Seks o kadar iyi midir mesela? -Bunu evlenmeden görmememiz gerekiyor, pardon. Çünkü tecrübesiz kadın tatmin olmakla ilgilenmez ve üzgünüm ama birçok erkek tatmin edemez.-

O insanla geçirdiğiniz anlarda mutlu musunuzdur yoksa beni ne kadar isteyecek ne zaman yüzük ne zaman hediye ne zaman yemek ne zaman evlilik gibi klişelere sıra gelsin diye vakit mi dolduruyorsunuzdur?

Eğlenmeye gittiğinizde el tutuşup sarılıp -bu benim- -bunu aldım bunu kaptım- pozu mu kesersiniz, kız arkadaşlarınızla olduğu gibi umursamadan sadece kendinizi dinleyerek eğlenebilir misiniz bu kişiyle?

Hayatla ilgili beklentilerinizi, kimliğinizi, sizi olduğu gibi kabul eder mi, düzeltip dönüştürmeye mi çalışır? Kusurlarınızı da sever mi? Fazla kilolarınızı? Kötü alışkanlıklarınızı, zayıf anlarınızı, sinir krizlerinizi? Destek mi verir eleştiri ve kompleks mi?

Bu soruları sorar mı insanlar? Yoksa yanında ölesiye sıkıldığı, rahatsız edici müdahaleleri olan kişilerin kendileriyle evlenmek istemesiyle mi evlenirler?

En çağdaş çerçeveli ailelerde bile evlenmeyen kişilere – en azından kadınlara- seks yasak olduğu için evlilik düzenli cinsel ihtiyaçlarını karşılamak / sevgilisiyle normal şartlarda sevişmek ve beraber uyumak isteyen kişiler için alternatifsiz bir çözüm gibi görünüyor. Bunun dışında tek açıklaması verilen bir görevi yerine getirmek. Askerlik kadar anlamsız ve zamansız. Hayattaki yerinizi kimliğinizi bulmaya çalışırken kimliğinizi toplumsal kabul için satma görevi.

Toplumun kadına bakışı gençken döllenip yavrulayıp emzirmesi gereken damızlık bir inek kategorisinde hala. Bu yüzden hele hele 30’larını geçen kadın endişelenmeli, kompleks hissetmeli, arayışa girmeli. Zaten bu kadının her davranışı evde kalma kompleksiyle açıklanır.

Peki gerçek anlamda ekonomik özgürlüğü, kendi evi, düzeni ve hayatı olan, istediği kişiyle istediği gibi seks yapan veya sevgili olan veya canı istemezse olmayan kadın gerçekten evlenmek ister mi?

Eğitimiyle yıllarca verdiği emekle elde ettiği kimliğini, kişiliğini ve hayatını, en fazla 1-2 yıldır tanıdığı bir adamın soyadının altına girip, gerekirse çoraplarını yıkayıp kirli donlarını ayırarak devam ettirmek ister mi?

Hayatıyla ne isterse onu yapma, isterse istediği kişiyi ölesiye sevip ölene kadar onunla olma özgürlüğü olan kişi bu sevgiyi kontrata dökme ihtiyacını neden duyar?

Kontratla neyi garanti altına alıyoruz?

Ailenin, komşuların, mahallenin, devletin tekelinde olan namusumuzu mu?

En kötü 20’lerimizin sonunda masaya oturtmamız gereken kişinin tasmasını mı?

Birine güvenmek için, hayatı paylaşmak için kontrat yapmak ne kadar acıklı…

Etrafımda iyi giden bir sürü ilişkiyi, mutlu insanları evlilik görevi mutsuz ediyor hep. Kadına ikna etme, erkeğe nazlanıp ikna olma görevi verilmiş gibi.  Bir insanı zorla hayatını benimle geçirmesine ikna etme görevim var. Ben bunu ister miyim? Bu soruya yer yok. Hadi o sevdiğim, kariyerli, az çok anlaştığım kişi benimle evlenmeyi çok istedi, 30 yaşıma gelmişim, hayır desem deli muamelesi görmez miyim?

Çok seversem kimliğimi veririm diyor kadınlar. Şekil diyorlar. İsim, bireyselliğimizin en önemli simgesi, kişiliğimizin ilk ve en önemli unsurudur. Bu kendimizi kandırabileceğimiz bir konu değil.

Çok seversem çamaşırlarını da yıkarım diyorlar.

Toplumun verdiği görevler karşısında çok sevgi.

O da yalan bu da yalan.