Cansel

Son iki ayda medyada iki taciz haberi seyrettik.

Biri İstanbul’da Bağdat Caddesinde yaşayan üniversite öğrencisi E.F.B. Sokaktan geçen bir adamın sokak ortasında tecavüzüne uğruyor. Ailesine anlatıyor. Tacizcinin kimliği belirleniyor, gözaltına alınıyor, iyi kötü bir hukuki süreç başlıyor.

Diğeri Kırşehir’deki lise öğrencisi Cansel. Öğretmeninin tacizine uğruyor. Ailesine anlatamıyor. İntihar ediyor. Bir hiç için. Tacizcinin kimliği belli, gözaltına alınıyor, iyi kötü bir hukuki süreç başlıyor.

“Cansel için susma!” diye kampanyalar başlatıyor, tacizi kınıyor, tecavüzcüyü lanetliyoruz. Biz susmuyoruz. Ama Cansel’i susturmaya devam ediyoruz.

Tacize uğradığı için intihar eden kadının psikolojisini de, tacize uğrayan kardeşini öldüren abinin psikolojisini de çoğunluğun kabulüyle korunan toplumsal algı ve ayıplar besleyip büyütüyor.

Kadın, sahip olduğu en kıymetli şeyin bekareti olduğunu aşılayan sosyal duvarların içinde yaşıyor. Kendisine yapılan saldırıdan, evli ve çocuklu saldırgan yerine, kendisi utanıyor. O kadar utanıyor ki, yaşamayı hak etmediğini düşünüyor.

Cansel için susma. Tacizi lanetle tecavüzcüye en yüksek cezayı ver, evet.

Ama artık tecavüze uğradı diye ölmesi gerektiğini düşünen kadınlar yaratma.

Kadına şiddeti, kadına tacizi bitirecek, uluslararası örgütlerin belgelerinde yazan o meşhur kadının güçlendirilmesini sağlayacak olan en önemli adım kadının cinsel özgürlüğünü kazanmasıdır.

Televizyonlarda bir çok akademisyen, uzman kişi çıkıp konuşuyor. Şiddet, taciz nasıl biter? Kimse cesaret edip söyleyemiyor.

Kadının bedenini sahiplenmeyi bırakmadan hiçbir şekilde bitmez.

Çok sevdiğiniz gelenekleriniz, kız istemeleriniz, kırmızı kuşaklarınız, evlilik saplantınız, kadın sınıflandırmalarınız, gençlere getirdiğiniz yasaklarınız, fuhuşu vergilendirmeniz bitmedikçe bitmez.

Kadın, kendi bedeninin sahibinin yalnızca kendisi olduğu bir ülkede yaşamıyorsa bitmez.