Bir çocuğun normal bir ortamda büyümesi nedir?
Gelin Türkiye’de hepimizin az çok yakın şartlarda büyüdüğü normal hatta “doğal” şartlara bakalım.
Fedakar bir anne, güçlü bir baba figürü gerek. Kimliğini ve hayatını çocuk büyütmeye adamış, başkaları için kendisinden vazgeçmiş bir kadın. Her işi çözen, ekonomik yükümlülükleri sırtlanan, duygularını tam olarak belli edemeyen bir adam.
Çalışsa da, maaşını veya en iyi ihtimalle ev ekonomisine dair karar ve hesapları eşinin eline bırakan, kendi hayatı adına karar alamayan ev hapsindeki kadın. Hayat felsefesi cefa üzerine kurulmuş. Kendisi için bir şey yapsa, akşam eve gelince yemek yapmak yerine ayaklarını uzatıp bir bardak şarap alıp kitabını eline alsa ayıplanır. Hayata gelirken görevi belirlenmiş: yedirmek,içirmek temizlemek, giydirmek. Kaygılanmak. Yorulmak. İsyan etmemek. Kabullenmek. Cefa feda hüzün.
Öbür tarafta sırtına binen erkeklik ağrısıyla kıvranan, bazen agresifleşen bağıran, karar alan adam. Ailenin geçimi, namusu onun üstünde. Karısının da hakkı, namusu, kavgası ona ait. Sorumlu kendisi. Eve gelip ayağını uzatabilir. Ama ağlayamaz, kendini bırakamaz, bugün de evde oturup iki soğan doğrayayım stres atayım diyemez. İstediği renkleri giyemez. Neyden hoşlanıp hoşlanmadığı kiminle sevişmek istediği ona sorulmaz. Cinsel yöneliminden ölesiye korkacak kadar köledir.
Normal ortam bu mu? Doğal olan tek eşli heteroseksüel ilişkiyi dayatan ataerkil toplumların yarattığı hastalıklı kadın ve erkek modellerinin gelecek nesillere dayatılması mıdır?
Bakıma muhtaç, (çoğunlukla kendi heteroseksüel ailesinin) taciz ve istismarına uğrayan milyonlarca çocuk var. Bu çocuklara iyi bir eğitimle özgür ve çağdaş bireyler olma şansını bir kadın, bir erkek, bir kadın ve bir erkek, iki kadın, iki erkek, herhangi iki insan neden sunamasın? Çocuğun sosyal kurgular kafasına kazınmadan, korkmadan, kendini tanıyarak, insanları ve farklılıkları sevmeyi öğrenerek büyümesinden daha kutsal bir şey olabilir mi?
Keşke kendisinden korkmayan, kimi seveceğine özgürce karar verebilen, insanları hayatı canlıları etiketlemeden sevme kapasitesine sahip kişilerle büyüyebilse çocuklarımız.
Partnerinden korkan, partnerini aşağılayan, partnerine görevler biçen aileler normal değildir. Bir çocuğun büyütülebileceği ortamda normalin tek koşutu saygı ve sevgidir…
Not: “Doğallık” argümanıyla ilgili olarak, doğada 1200 den fazla canlı türünün hemcinsleriyle partner olabildiğini ve bu eşcinsel canlıların aynı zamanda yavrularını kaybeden/ terk eden başka canlıların çocuklarını evlat edindiklerini biliyor muydunuz ?
Yakılacak Düşünceler 