Meme

Bazı konuları tecrübe etmeden anlayabilmek gerçekten çok zor.

Doğurmadan önce en büyük kaygılarımdan biri bebeğimi belki ziyaretçi dolu olacak hastane odasında ilk defa emzirirken yaşayacağım stresti. Tepemde kaç kişi dikilecek? Başarabilecek miyim? Ne hissedeceğim? Hatta bebeği bir süre sonra emzirmek istemezsem maruz kalacağım mahalle baskısına taktığım için, 3 aydan sonra emzirmeyi tuhaf karşılayan, biberon ve mamanın kadınları özgürleştirdiğini savunan yayınları okuyup duruyordum.

Anne olduğunuz an, o zamana kadar hep gizli saklı kalan, spor salonunda hızlı hızlı giyinerek sakladığımız memeler bir anda kamu malı oluveriyordu ve bu işe kafayı takmıştım. Emzirmeme saygı gösterilmeli, herkes odadan çıkmalı, sadece bana yol gösterecek hemşire ve bebeğimle kalmalıydım.

Şimdilerde ise bu duygulara hala aşina olsam da emzirmeyle ilgili hislerim tamamen değişmiş durumda. Doğumdan önce mememi çıkarıp bebeğimi besleme fikri benim için biraz utandırıcı, biraz tuhaf, son derece özel bir konuydu.

Şimdi hayatımın çok büyük bir parçası. Bebeğimle geçirdiğim zamanların neredeyse yarısı. Onun ise yaşama olan en büyük bağı.

Yenidoğan bir bebeğe sahip olmanın en zor yanı, birçok insan için nefes almak kadar doğal olan sokağa çıkma işini yapabilmek. Markete gitmek, yürümek, çay içmek, havayı koklayabilmek.

Bebeğinizin herhangi bir sorunu yoksa artık birinci haftadan itibaren her gün hava alması öneriliyor. Peki en az 2 saatte bir -çoğunlukla daha sık- meme emen ve ne zaman acıkacağı belli olmayan küçük arkadaşımla bunu nasıl yapacağım?

Bebeğe emzirme odası olan AVM’lerde mi hava aldıracağım? Yalnızca kadınların bulunduğu ev toplantılarına mı gideceğim? Eve misafir geldiğinde iki kafam dağılsın derken dakikalarca arka odalara mı kapanacağım? (Tam bu yüzden doğum yaptığımdan beri samimi kız arkadaşlarım dışında eve misafir gelmesini hiç ama hiç sevmiyorum)

Parka bahçeye gittik diyelim. Şimdi renk renk emzirme örtüleri yapmışlar. Çocuğunu besleyen kadını örtmek için. Alelacele eşim örtüyü bebekle kafamıza geçiriyor. Yavrucak kan ter içinde örtüyü çekiştiriyor. Ben yüzünü görmeye bir yandan pozisyonu ayarlamaya çalışıyorum. Görece bir konfor sağlamış oluyoruz. Çünkü emzirme örtüsü altında emzirmenin bile ülkemizin birçok yerinde hoş karşılandığını sanmıyorum. Erkek gözler, işin içinde kendi zevklerine sunulmamış bir kadın memesi varsa yapılan eylem konusunda bilgi sahibi olmaktan bile hoşlanmıyor.

Görece gelişmiş ülkelerin bazılarında kadınlar otobüste, parkta, bekleme salonlarında, kısacası kamuya açık yerlerde bebeklerini rahatça emziriyorlar. Emzirme örtüsünü “muhafazakar” toplumların bir ihtiyacı olarak görüyorlar. Oysa muhafazakar bir toplum için örtünün altındaki meme bile çok fazla.

Hani annelik kutsaldı? Hani en az iki yıl (!) anne sütü vermek öneriliyordu? Bebeğiniz doğunca aile hekimlikleri düzenli olarak telefonla taciz edip mama vermedin değil mi harikasın diyorlar. “Emiyor mu? Sütün yetiyor mu?” Daha da ileri gidip, “Sütün yarıyor mu?”

Emzirme konusunda bu kadar takıntılı ve baskıcı bir toplumda yaşamamıza rağmen emzirmek ayıp bir şey. Meme saklanmalı. Meme emen çocuk arka odalarda, örtülerin altında, avm tuvaletlerinde beslenmeli.

Meme, kadın bedeninin mucizelerinden biri. Doğal, gerçek işlevi minik bebeğinizin karnını doyurmak. Ve minik bir bebeği besleyen bir kadının memesi, her yerde meme uçlarını çekinmeden gösteren erkeklerinkinden daha ayıp (!) değil.

Bir bebeği hayata bağlayan bu kadar özel, bu kadar güzel bir eylemin gizli saklı yapılmak zorunda olması sinirime dokunuyor.

Her kadının emzirmeme veya emzirme özgürlüğü olmalı.

Kadın memesinin kendi cinsel tatminleri için yaratıldığını zanneden ve emziren bir kadın görmekten rahatsız olanlar da o AVM tuvaletlerine, emzirme örtülerinin altına kapatılmalı.

Bebeklerin açık havada beslenebildiği bir ülke hayal ediyorum. Kadının ve bebeğinin lafta değil gerçekten “kutsal” sayılıp saygı gördüğü… Bu kadarıyla bile inanın her şey bambaşka olurdu.