Hepimiz bir ideal peşindeyiz.
Öyle derin konular, büyük idealler sanmayın.
İdeal popo, ideal meme, ideal karın, ideal bacak, ideal tırnaklar, ideal ayaklar, hatta ideal vajina.
Bu arada, ideal hobiyi, ideal işi özellikle de ideal parayı tek başına bulmaya çalışmak çok az kadının aklına gelir. En iyi ihtimallerde, sosyal onayı hak edeceğimiz ve bizi hayatta tutacak bir meslekten sonra ideale en yakın bedenimizle ideal aileyi kurarız.
Kendimize çok sevecek, iyelik ekleri ekleyecek, ismini ismimize takacağımız bir erkek bulamazsak hayatımız eksik kalır. Bu konuya öylesine derinden odaklanırız ki, hayattan başka bir şey istemeyi unuturuz.
Bir erkeği çok sevmemiz gerektiği çok küçük yaşlardan türlü yöntemlerle kafamızın en derin yerine işlenir. Tuhaf şekilde, kendimize en yakın hissetmemiz gereken kişinin aynı zamanda bize en az benzeyen ve bizi en zor anlayan gruptan olması gerekir.
Oysa çok seveceğimiz kişinin bir kadın da olabileceğini kabul edebilsek belki kendi bedenimizi de sevmeyi öğrenebilirdik. Belki o zaman bedenimize duyduğumuz nefreti ve onunla ilgilenmeyi bir kenara bırakıp beynimizle ve dünyanın geri kalanıyla alakadar olabilirdik.
Bu erkeksiz hiç olma durumunu yatalak olduğunu ve yaşamını devam ettirmek için sürekli bir başkasına ihtiyaç duyduğunu zanneden sapsağlam bir insana benzetiyorum. Bu eksikliğe öylesine inanıyor ki kocaman bir hayatı tek başına ayağa kalkmayı aklına bile getirmeden yaşayıp bitiriyor.
Bütün hayaller erkekten sonra geliyor. Erkekle güzel bir ev, erkekle güzel bir araba, erkekle güzel bir tatil, erkekle sevilecek bir çocuk.
Hayatımızdaki erkek kadar mutlu oluyoruz. Onun bizi mutlu etmek istediği kadar.
Dünyevi hırsları daha çok küçük yaşta bir kenara bırakıyoruz.
Ne çok para kazanmanın ne de bizi mutlu eden herhangi bir şeyin peşindeyiz.
Sadece bedenimizi satmak derdindeyiz.
Böyle böyle, bağıran adamlar siyasetinde kaybolup gidiyoruz… Ağzımızı açmak aklımıza gelmiyor.
Yakılacak Düşünceler 